Pascal vertelt: “Ik snap nog steeds niet waar het nou precies aan lag, maar het had heel duidelijk met school te maken.” Het benauwde gevoel begon na een half jaar. Op weg naar school (het VO Terra in Winsum) merkte hij al dat het niet ging, en dan maakte hij rechtsomkeer. Thuis viel hij dan bijna flauw. Een paar keer is hij echt flauwgevallen. Hij kon ook bijna niet eten, was vaak misselijk en had hoofdpijn. Althans, doordeweeks. In het weekend voelde hij zich prima, gewoon normaal. Tot zondagavond, want dan begon de schoolweek alweer bijna.
Natuurlijk maakten zijn ouders zich zorgen. Ze steunden Pascal gelukkig onvoorwaardelijk in deze moeilijke periode. “Ik kom uit een heel warm gezin,” vertelt Pascal. Zijn ouders vertelden dat Pascals oom vroeger iets soortgelijks heeft meegemaakt, en daarom gestopt is met school. Hij is op een boerderij gaan werken en voelde zich daar prima bij. Pascal heeft het een paar keer hierover gehad met zijn oom. “In de jeugd van mijn oom was het echter wel veel gemakkelijker met leerplicht enzo,” vertelt Pascal.
Al gauw merkten de leraren dat er wat aan de hand was. Het valt natuurlijk ook op als iemand er vaak niet is. Er kwam een leerplichtambtenaar, en een psychiater. “Mijn ouders hebben me altijd beschermd tegen pillen, in verband met de bijwerkingen,” legt Pascal uit. “Bovendien had het alleen met school te maken; op andere plekken, hoe druk ook, was er niets aan de hand.” Pascal oefende door in het weekend met zijn moeder naar het schoolterrein te lopen, maar kreeg daar vervolgens een black-out: “Van de terugweg kan ik me niks meer herinneren,” aldus Pascal.
Een andere school dan? Pascal ging naar De Bolster in Groningen, waar een leraar waar hij gelukkig een klik mee had zich over hem ontfermde. Het leek even goed te gaan, maar na een half jaar begonnen het flauwvallen en de benauwdheid toch weer. Pascal kon er de vinger niet op leggen. Het was alsof hij allergisch was voor school. Natuurlijk leidde dit tot veel onbegrip bij veel mensen. Hulpverleners dachten aan een sociale fobie, en stelden voor om werkervaring op te doen in een prikkelarme omgeving. Wellicht een boerderij, net als zijn oom? Pascal voelde echter dat dit niet de juiste plek voor hem was. Prikkels waren het probleem niet. Een sociale fobie was het ook niet. Hij voelde zich in deze periode erg onbegrepen.
Via de gemeente Winsum (nu Het Hogeland) kwam hij in contact met Rodney Ammerlaan. Dat was een kantelpunt. “Rodney zei gelijk: een boerderij, dat is niets voor jou,” herinnert Pascal zich. Rodney zag wel een klik tussen Pascal en werken in de horeca. Dat leek Pascal ook wel wat. Via Rodney kwam hij in De Stadstuin in Groningen te werken. “Binnen 2 weken was het rond,” aldus Pascal. Nu, 4 jaar later, werkt hij er nog steeds, met veel plezier. Af en toe komt Rodney er eten en dan praten ze even bij over hoe het nu gaat.
Rodney Ammerlaan werkt vaker met jongeren die tussen wal en schip vallen. “Na een tijdje zakt de moed hen vaak in de schoenen,” vertelt hij. Rodney weet zich nog goed het moment te herinneren dat Pascal bij hem aanklopte. “Een hele fatsoenlijke, intelligente jongen,” herinnert hij zich. “Heel sociaal, dus helemaal geen sociale fobie,” dat zag hij direct. Met De Stadstuin had hij goede ervaringen, dus een match zag hij wel voor zich toen Pascal aangaf liever te willen werken dan terug naar school te gaan. Zo geschiedde. Inmiddels werkt Pascal er al geruime tijd als volwaardig werknemer. Een win-win-situatie voor alle partijen!
Wil jij ook geholpen worden om een fijne match te vinden? Een plek waar je je wél gezien voelt? Een baan die je vol kunt houden en waar je je talenten kunt inzetten? Neem dan contact met ons op!